در چند جوامع منحصربه‌فرد در سراسر جهان، مردم تا 100 سال زندگی طولانی و سالم دارند. ساکنان این مناطق که “مناطق آبی” نامیده می‌شوند، محیط و سبک زندگی مشترکی دارند که دانشمندان معتقدند به طول عمر آنها کمک می‌کند.
جزیره ساردینیا ایتالیا جایی بود که یکی از اولین گروه های صد ساله مورد مطالعه قرار گرفت – به زودی، افراد مشابهی با عمر طولانی در ایکاریا، یونان کشف شدند. اوکیناوا، ژاپن؛ نیکویا، کاستاریکا؛ و لوما لیندا، کالیفرنیا.
مردم در مناطق آبی به عنوان بخشی از زندگی روزمره خود پیاده روی، باغبانی و دوچرخه سواری می کنند. آنها به دوستان و خانواده نزدیک هستند، در زندگی هدف دارند، استرس را به خوبی مدیریت می کنند و اغلب اعضای یک گروه اجتماعی یا مذهبی هستند. آنها یک رژیم غذایی گیاهی می خورند و قبل از سیر شدن غذا را متوقف می کنند.
دن بوتنر، که ابتدا مناطق آبی را با مقالات نشنال جئوگرافیک و کتاب‌های بعدی خود وارد آگاهی عمومی کرد، دوست ندارد الگوی غذایی منطقه آبی را «رژیم غذایی» بنامد. در عوض، این بخشی از یک سبک زندگی سالم است، به گفته بوتنر، سبکی که به اعتقاد او هر کسی می‌تواند آن را تقلید کند، مهم نیست در کجا زندگی می‌کند و غذا می‌خورد – حتی در فرهنگ‌های بسیار فرآوری‌شده و شیفته غذا مانند ایالات متحده.
الگوی غذایی منطقه آبی 98 درصد از غذاهای گیاهی است – مواد غذایی کامل و کربوهیدرات بالا. اما فقط کربوهیدرات‌های پیچیده،( و نه کربوهیدرات‌های ساده مانند تنقلات نمکی، آب نبات‌ها و نوشابه‌های گازدار). شما می گویید کربوهیدرات ها و مردم وحشت زده اند، اما سالم ترین غذاها در سیستم غذایی ما کربوهیدرات های پیچیده هستند.
کربوهیدرات های پیچیده، مانند لوبیا، سبزیجات و غلات کامل، خود ویتامین ها و مواد معدنی را فراهم می کنند که می توانند در غذاهای فرآوری شده و از بین بروند تهیه شوند. به علاوه، طبق گفته انجمن قلب آمریکا، آنها آهسته تر هضم می شوند و فیبر به شما کمک می کند مدت بیشتری احساس سیری کنید.
مناطق آبی در ایالات متحده آمریکا چیست؟
با کمک هزینه، بوتنر ده ها ساعت را صرف جستجوی نور آبی در غذاهای سنتی که به ایالات متحده ارائه کرد، کرد. او آن را پیدا کرد، اما نه در اصل و نسب خودش.
بوتنر گفت: «همانطور که مشخص است، اجداد اروپایی من رژیم غذایی طولانی مدت را به ارمغان نیاورده اند. درعوض، این آفریقایی‌ها، آسیایی‌ها، لاتین‌ها و بومیان آمریکا بودند که «رژیم غذایی است که تقریباً نظیری برای سبک منطقه آبی است» آوردند.
بوتنر یافته‌های خود را به کتاب آشپزی با عنوان «آشپزخانه آمریکایی مناطق آبی: 100 دستور غذا برای زندگی به 100 نفر» تبدیل کرده است.
بوتنر گفت: “من سعی کردم بسیار دقیق باشم و به داده ها نگاه کنم تا دقیقاً آنچه را که مردم در مناطق آبی می خوردند، پیدا کنم.” پنج رکن هر رژیم غذایی طول عمر، از جمله منطقه آبی، غلات کامل، سبزیجات در فصل، غده، آجیل و لوبیا است. در واقع، من استدلال می کنم که سنگ بنای یک رژیم غذایی طولانی مدت، حبوبات است.
غذا خوردن در منطقه آبی شبیه به سبک مدیترانه ای است، برنده مدال طلای سالانه به عنوان بهترین رژیم غذایی کلی برای سلامتی. بوتنر گفت، اما بین الگوی غذایی منطقه آبی و مدیترانه تفاوت هایی نیز وجود دارد.
او گفت: «مردم مناطق آبی تقریباً به اندازه رژیم مدیترانه ای ماهی نمی خورند، فقط سه بار در هفته و فقط 3 اونس. «گوشت فقط پنج بار در ماه خورده می شود. در هیچ منطقه آبی شیر گاو وجود ندارد.»
در عوض، مردم پنیرهای شیر بز و گوسفند مانند فتا و پکورینو می خورند.
در منطقه آبی چی وجود دارد؟
یکی از شگفت‌انگیزترین دستور العمل‌های بصری در این کتاب از سیب‌زمینی شیرین بنفش ساخته شده است، که بوتنر آن را یک عنصر اصلی طول عمر برای مردم در منطقه آبی اوکیناوا می‌داند.
او گفت: “دریافت رژیم غذایی مردم اوکیناوا تا سال 1975 از سیب زمینی شیرین بنفش بود.” من استدلال می کنم که طولانی ترین عمر جمعیت در تاریخ بشریت را تولید کرد.
دستور العمل های منطقه آبی نیز در غذاهای گولا گیچی یافت شد، روشی برای پخت و پز که توسط نوادگان آفریقایی های برده شده که در جزایر دریای جورجیا، فلوریدا، کارولینای شمالی و کارولینای جنوبی ساکن شده بودند، توسعه یافت. خورش‌ها و سوپ‌ها را می‌توان با دانه‌های بنه غلیظ کرد، نسخه‌ای از دانه‌های کنجد که در کشتی‌های برده آورده می‌شود.در هیچ دستور العملی در کتاب آشپزی، گوشتی وجود ندارد، از جمله «سیتان» ساخته شده از ، یک جایگزین گوشت گیاهی که طعم و بافت مرغ را تقلید می کند. سیتان و همه دستور العمل های دیگر توسط پدر گوشت و سیب زمینی بوتنر، راجر، که با او در سراسر کشور سفر کرد، طعم و مزه را آزمایش کردند.
بوتنر علاوه بر گنجاندن دستور العمل هایی با مواد اولیه ناشناخته، کتاب آشپزی خود را با داستان هایی از سرآشپزهایی که آشپزی اجدادی را درست می کنند و ترویج می کنند، پر کرد.
سرآشپز سنگالی که در رستوران نیواورلئان، سرآشپز سنگالی را به غذاهای کشورش می‌افزاید، به بوتنر گفت که چگونه تاجران برده اجداد برده‌اش را مجبور به خوردن نخود سیاه چشم و روغن نخل کردند.چرا؟ آنها باید حداقل 125 پوند وزن داشته باشند تا بتوانند به قاره آمریکا ارسال شوند. امبای گفت، اگر برده ها غذا نمی خوردند و چاق نمی شدند، تیرباران می شدند. به افتخار آنها، Mbaye با استفاده از سبزیجات تازه و ادویه جات ترشی جات، یک نسخه خوشمزه تر از “آخرین وعده غذایی” را ایجاد کرد.
برای هر کسی که ممکن است احساس کند ساخت این 100 دستور غذا در دنیای پر سرعت امروز بسیار مشکل است، بوتنر خاطرنشان کرد که بسیاری از آنها را می توان در عرض 20 دقیقه یا در هر زودپز قابل برنامه ریزی تهیه کرد.
او گفت: «بیشتر وعده‌های غذایی یک دیگ که من در کتاب دارم، به خوبی منجمد می‌شوند. و هنگامی که یک وعده غذایی سریع دیگر می‌خواهید، آن را بیرون می‌کشید و در مایکروویو می‌اندازید، و یک وعده غذایی پر از کربوهیدرات‌های پیچیده، که ریزمغذی‌ها و انواع فیبر دارید.
بوتنر افزود: «و برای هر وعده کمتر از 2 دلار هزینه خواهد داشت، احساس بهتری در شما ایجاد می کند و به گفته پدرم، طعم بسیار بهتری نسبت به یک همبرگر کوچک دارد.» “پس چه چیزی برای از دست دادن داریم؟”