معجزه ای به نام گلوتاتیون سايت اروميه

معجزه ای به نام گلوتاتیون
اگر تعجب کرده اید که آیا ماده ای وجود دارد که برای سلامت سلول ها حیاتی باشد، که همچنین بخشی طبیعی از متابولیسم سلولی است و می تواند به عنوان درمانی در برابر آسیب های جدی عملکرد سلولی – به ویژه سلول های مغزی – عمل کند و جزء مواد متداول نباشد. درمان پزشکی، با وجود مقالات علمی منتشر شده که تمام مزایای آن را تایید می کند، پاسخ مثبت است – وجود دارد.

 

البته، اگر تلاش کافی برای به دست آوردن چنین اطلاعاتی انجام داده باشید.

ماده مورد بحث گلوتاتیون نامیده می شود: این آنتی اکسیدان اصلی نه تنها در بدن انسان، بلکه در تمام موجودات بیولوژیکی در معرض استرس اکسیداتیو و سموم مانند حیوانات و گیاهان یافت می شود.

این نمایشی از نتایج جستجوی شخصی من است که ناشی از تمایل شدید برای کمک به مادربزرگم در مبارزه با بیماری پارکینسون بود.

اطلاعاتی که به دست آورده‌ام و واکنش‌ها و بی‌تفاوتی برخی از متخصصان که به معنای واقعی کلمه تمام یافته‌ها را به آنها دادم، مرا به این نتیجه رساند که در طب رایج و بعد اخلاقی آن مشکلی وجود دارد.

اگر چیزی برای سلامت سلول‌ها مهم باشد و پتانسیل کمک به درمان یک اختلال را داشته باشد، منطقی است که باید به بخشی استاندارد از پروتکل‌های پزشکی تبدیل شود.

زیرا فرد مستحق دریافت کمک از همه منابع موجود، به ویژه منابع غیرتهاجمی است، منابعی که از نظر عوارض جانبی بی ضرر هستند.

علیرغم کشفیات در مورد اهمیت گلوتاتیون، در اینجا چنین نیست. این واقعیت غم انگیز با منافع شرکت های داروسازی و سود مرتبط است.

امیدوارم اطلاعات موجود در اینجا به آن دسته از خوانندگانی که مشکلات سلامتی دارند و می توانند با گلوتاتیون کمک کنند، کمک کند.

البته قبل از اقدام به هر نوع درمانی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

حقایق اساسی در مورد گلوتاتیون

گلوتاتیون با توجه به ترکیب شیمیایی آن یک تری پپتید است، یعنی یک ترکیب شیمیایی که از سه آمینو اسید تشکیل شده است.

نام شیمیایی آن γ-L-glutamyl-L-cisteinilglicin و فرمول شیمیایی آن C10H17N3O6S است.

این به طور گسترده در بیوسفر سیاره ما، در طبیعت توزیع شده است.

برای اهداف تحقیقاتی، به عنوان یک افزودنی غذایی یا برای اهداف پزشکی، از مخمر و بافت هایی مانند ماهیچه ها و کبد جدا می شود.

نقش مهمی در تنفس سلولی پستانداران و همچنین گیاهان دارد و از گلبول های قرمز خون (گلبول های قرمز) در برابر پراکسید هیدروژن که محصول جانبی سمی بسیاری از واکنش های متابولیک است، محافظت می کند.

گلوتاتیون یکی از مهم ترین ترکیبات آلی حاوی گوگرد است.

اسیدهای آمینه موجود در ترکیب آن عبارتند از سیستئین، گلیسین و اسید گلوتامیک.

گلوتاتیون در بسیاری از فرآیندهای بیوشیمیایی سلولی شرکت می کند. برای اینکه بدن به طور طبیعی عمل کند، به منبع پایدار گلوتاتیون نیاز دارد.

اگرچه گلوتاتیون می تواند در هر سلول بدن انسان ایجاد شود، اما مهمترین سنتز گلوتاتیون در کبد است.

گلوتاتیون در حالت احیا شده (GSH) و حالت اکسید شده (GSSG) وجود دارد.

در سلول ها و بافت های سالم، بیش از 90 درصد از کل گلوتاتیون به شکل احیا شده (GSH) و کمتر از 10 درصد به شکل دی سولفید (GSSG) است.

افزایش سطح GSSG در رابطه با سطوح GHS در بدن نشانگر استرس اکسیداتیو است که ارگانیسم در معرض آن قرار دارد.

نقش گلوتاتیون در بدن

گلوتاتیون در بسیاری از فرآیندهای بیوشیمیایی سلولی شرکت می کند. برای اینکه بدن به طور طبیعی عمل کند، به منبع پایدار گلوتاتیون نیاز دارد.

در درجه اول، GSH به طور موثر رادیکال های آزاد و سایر ترکیبات فعال اکسیژن را به طور مستقیم و غیرمستقیم از طریق واکنش های آنزیمی از بین می برد.

تحقیقات در سال 2003 نشان داده است که GSH از عفونت توسط ویروس آنفولانزا جلوگیری می کند.

جفت ردوکس GSH/GSSG مهم ترین در بدن، یک آنتی اکسیدان کلیدی است. در متابولیسم مواد مغذی در تنظیم مسیرهای ضروری برای هموستاز کل بدن مهم است.

کمبود گلوتاتیون به استرس اکسیداتیو کمک می کند، که ممکن است نقش کلیدی در روند پیری و بسیاری از بیماری ها داشته باشد.

اهمیت ویژه گلوتاتیون در پیشگیری از بیماری های عصبی مانند بیماری پارکینسون است.

گلوتاتیون در حذف محصولات جانبی مضر متابولیسم، تنظیم فرآیندهای سلولی، سنتز و ترمیم DNA، سنتز پروتئین، رشد سلولی و پاسخ سیستم ایمنی مهم است.

در واقع سه عملکرد کلیدی آن عبارتند از:

 

1. آنتی اکسیدان اصلی بدن است که توسط سلول ها تولید می شود. بدون آنتی اکسیدان های گلوتاتیون مانند ویتامین C و ویتامین E ممکن است نقش مناسب خود را در بدن انجام ندهد. برای انسان ها، حیوانات و گیاهان به همان اندازه مهم است

2. سیستم دفاعی بدن را تقویت می کند

3. پاک کننده اصلی سموم بدن است

گلوتاتیون و سلامت گیاهان

مطالعات اخیر تأیید می کند که گلوتاتیون به همان اندازه در فیزیولوژی گیاهان مهم است.

در سلول های گوجه فرنگی سطوح بالایی از گلوتاتیون در رابطه با حضور فلزات سنگین یافت شد.

همچنین نشان داده شده است که قرار گرفتن گیاهان در معرض فلزات سنگین منجر به سنتز سریع GSH در ریشه و سلول های کشت شده می شود.

تایید شده است که حتی در گیاهان گلوتاتیون برای دفاع در برابر استرس اکسیداتیو و سموم بسیار مهم است.

تجزیه و تحلیل محتوای گلوتاتیون در سلول ها در حال حاضر به عنوان شاخص استرس اکسیداتیو در گیاهان عالی استفاده می شود.

بدیهی است که اگر سازگاری گیاهان خیلی آهسته یا خیلی ضعیف باشد، تنش نور اکسیداتیو که گیاه در معرض آن قرار می گیرد به تدریج محتوای گلوتاتیون را کاهش می دهد.

این می تواند در نهایت منجر به مرگ گیاه شود.

با توجه به این یافته ها، گیاه شناسان شروع به استفاده از روش های درمان گیاهان با دوزهای افزایش یافته گلوتاتیون کرده اند که نتایج بسیار خوبی به همراه داشته است.

افزایش سن و کمبود گلوتاتیون

فرآیند پیری که در سطح سلولی اتفاق می افتد، با اختلال در هموستاز GSH همراه است.

تعادل GSH در رابطه با GSSG در بدن به نفع GSSG مختل می شود. سطح GSH در پلاسما کاهش می یابد، در حالی که سطح GSSG در حال افزایش است.

مجموعه ای از داده های به دست آمده بر اساس کارآزمایی های بالینی نشان می دهد که به طور کلی وضعیت سلامت بهتر، صرف نظر از سن، با سطوح بالاتر GSH مرتبط است.

بنابراین، بهبود سطح GSH در بدن یک جزء کلیدی در جلوگیری و کند کردن روند پیری است.

افراد مبتلا به کمبود ارثی آنزیم برای سنتز گلوتاتیون، کمبود GSH، با کم خونی همولیتیک، دژنراسیون نخاعی مخچه، نوروپاتی محیطی، میوپاتی و آمینواسیدوری را نشان دادند.

در دهه چهارم زندگی آنها اغلب عوارض عصبی جدی ظاهر می شود.

سطوح پایین نسبت GSH در نوع ارثی لوسمی آشکار می شود.

سطوح پایین GSH در سلول ها همچنین خطر ابتلا به بیماری هایی را که به دلیل تضعیف سیستم ایمنی رخ می دهد، مانند HIV افزایش می دهد.

ارتباط بین کمبود GSH و انواع بیماری های ریوی، از جمله بیماری مزمن انسدادی ریه، آسیب ریه نوزاد، سندرم دیسترس تنفسی حاد و آسم نیز ثابت شده است.

بیماری‌ها و اختلالات نورودژنراتیو مختلف با سطوح پایین غیرطبیعی GSH در بدن مرتبط هستند.

در مورد بیماری آلزایمر، کاهش سطح GSH در لنفوبلاست مشاهده شده است، در حالی که در مورد بیماری پارکینسون، ماده سیاه از GSH بسیار تهی شده است.

آستانه کاهش GSH که زیر آن سلول ها می میرند معمولاً 70-80٪ است.

میتوکندری به ویژه در این زمینه آسیب پذیر است. ثابت شده است که شکست میتوکندری یکی از دلایل اصلی بیماری پارکینسون است.

آزمایشات بالینی نشان داده اند که کاهش گلوتاتیون در میتوکندری منجر به مرگ سلولی می شود.

سطوح پایین گلوتاتیون در بدن با اختلال در عملکرد کبد و سیستم ایمنی، بیماری قلبی و پیری زودرس مرتبط است.

سطح طبیعی GSH در بافت انسان بین 0.1 تا 10 میلی مول (mM) است.

بیشترین غلظت در کبد تا 10 میلی مولار و در طحال، کلیه ها، عدسی ها، گلبول های قرمز و لکوسیت ها مشاهده می شود.

غلظت در پلاسمای خون تقریباً 4-5 میکرومول است.

عوامل استرس اکسیداتیو که می توانند GSH را کاهش دهند عبارتند از:

اشعه ماوراء بنفش و سایر پرتوهای (یونیزان).
عفونت های ویروسی
سموم موجود در محیط
مواد شیمیایی خانگی
فلزات سنگین

سطح GSH با جراحی، التهاب، سوختگی، شوک سپتیک و در غیاب پیش سازهای GSH و کوفاکتورهای آنزیمی در غذا کاهش می یابد.

بیماری پارکینسون و گلوتاتیون

یکی از مکانیسم های شناخته شده آسیب عصبی، آسیب ناشی از رادیکال های آزاد یا مولکول هایی است که در اثر اکسیداسیون انتقال دهنده عصبی دوپامین ایجاد می شوند.

سلول‌های سوپستانشیا سیاه از دوپامین برای برقراری ارتباط با سلول‌های ناحیه متفاوتی از مغز، به اصطلاح مخطط، استفاده می‌کنند.

هنگامی که سلول های جسم سیاه از بین می روند، سطح دوپامین آنها کاهش می یابد که منجر به کاهش دوپامین در جسم مخطط می شود.

علائم معمول بیماری پارکینسون – تضعیف عملکرد حرکتی به شکل سفتی عضلات، حرکات تند، لرزش ریتمیک در حالت استراحت – نتیجه سطوح پایین دوپامین مخطط.

مهم ترین “پاک کننده” رادیکال های آزاد در سلول های ماده سیاه گلوتاتیون است.

درمان با گلوتاتیون به طور قابل توجهی علائم بیماری پارکینسون، از جمله مشکلات در سفتی، راه رفتن، حرکت، هماهنگی و گفتار را از بین می برد. کاهش قابل توجهی در لرزش و رهایی از افسردگی نیز مشاهده شد.

دلایل متعددی وجود دارد که چرا درمان با گلوتاتیون در برابر بیماری پارکینسون بسیار مفید است:

• گلوتاتیون حساسیت مغز به دوپامین را افزایش می دهد. بنابراین، حتی اگر سطح دوپامین را افزایش نمی دهد، دوپامین در مغز کارآمدتر می شود.

• فعالیت آنتی اکسیدانی گلوتاتیون از مغز در برابر آسیب هایی که می تواند توسط رادیکال های آزاد ایجاد شود محافظت می کند.

• یک جزء کلیدی در سم زدایی سلول های مغز است. این یک واقعیت شناخته شده است که اکثر بیمارانی که از بیماری پارکینسون رنج می برند، توانایی کاهش یافته در از بین بردن ترکیبات شیمیایی که سلول های مغز در معرض آن قرار دارند، دارند.

یک مشکل عملی در افزایش سطح گلوتاتیون این است که مصرف خود گلوتاتیون به عنوان مکمل باعث افزایش سطح گلوتاتیون سلولی نمی شود، زیرا گلوتاتیون قبل از رسیدن به سلول ها در دستگاه گوارش تجزیه می شود.

با این حال، گلوتاتیون درمانی داخل وریدی و مصرف پیش سازهای گلوتاتیون در افزایش سطح درون سلولی گلوتاتیون موثر است.

نشان داده شده است که تزریق داخل وریدی گلوتاتیون نتایج عالی و سریعی را ارائه می دهد.

کار دکتر دیوید پرلموتر

دکتر دیوید پرلموتر، یکی از پیشگامان درمان گلوتاتیون، پروتکلی را ایجاد کرد که در مرکز بهداشتی پرلموتر برای درمان بیمارانی که از بیماری پارکینسون رنج می برند استفاده می شود.

از آنتی اکسیدان ها و مکمل های غذایی مانند اسید آلفا لیپوئیک، N-استیل سیستئین (NAC)، پیکنوژنول و سیلیمارین گیاهی استفاده می کند که گلوتاتیون سلولی را افزایش می دهد.

NAC و پروتئین آب پنیر غیردیاتوره شده، پیش سازهای گلوتاتیون را در سطح سلولی تامین می کنند، تولید گلوتاتیون را در بدن بهبود می بخشند و به فرآیند پاکسازی بدن کمک می کنند.

کار پیشگام او در کتابی با عنوان “مغز بهتر” شرح داده شده است.

به گفته پرلموتر، درمان استاندارد بیماری پارکینسون با داروهای دوپامینرژیک فقط علائم را پنهان می کند و هیچ کاری برای جلوگیری از پیشرفت بیماری نمی کند. به نوعی آن داروها حتی وضعیت بیماران را بدتر می کند.

درمان پرلموتر نه تنها علائم را کاهش می دهد، بلکه روندی را که هسته اصلی بیماری است نیز کند می کند.

پرلموتر به عنوان یکی از دلایل اصلی که باعث افزایش تعداد افراد مبتلا به بیماری پارکینسون می شود، از افزایش آلودگی محیطی که برای عملکرد سیستم عصبی مضر است نام می برد.

او به یافته های اخیر اشاره می کند که سلول های مغزی بیماران پارکینسونی نمی توانند انرژی کافی برای فعالیت طبیعی تولید کنند. مطمئناً هیچ ارتباطی با میتوکندری در سلول های مغز ندارد.

این کاهش بهره‌وری انرژی در سلول‌ها زمانی اتفاق می‌افتد که رادیکال‌های آزاد به سلول‌های سالم حمله می‌کنند و میتوکندری، مرکز انرژی غشای سلولی را از بین می‌برند.

بدون انرژی این سلول ها نمی توانند دوپامین کافی تولید کنند. با کاهش تولید دوپامین، علائم شدیدتر می شوند.

کاهش توانایی کبد به عنوان مرکز اصلی سم زدایی نیز با بروز بیماری پارکینسون مرتبط است.

در سال 1996، دکتر پرلموتر با مطالعه محققان ایتالیایی از بخش نورولوژی دانشگاه ساساری (ایتالیا) مواجه شد که در آن بیماران به مدت 30 روز گلوتاتیون را به صورت داخل وریدی دریافت کردند.

به نظر می رسد ارتباط واضحی بین کاهش سطح GSH و شدت بیماری وجود دارد. به بیماران 600 میلی گرم گلوتاتیون دو بار در روز داده شد.

این محققان دریافتند که در تمام بیماران مورد آزمایش پس از گلوتاتیون درمانی با کاهش 42 درصدی ناتوانی، بهبود قابل توجهی مشاهده شد. پس از قطع درمان، اثر درمانی به مدت 2-4 ماه ادامه داشت.

در این درمان عوارض جانبی گزارش نشده است. پرلموتر با علم به اینکه درمان با گلوتاتیون بی خطر است و مشاهده کرد که به نظر مؤثرتر از درمان فعلی است، تصمیم گرفت از آن برای بیماران خود استفاده کند.

او با تزریق داخل وریدی گلوتاتیون در سال 1998 شروع کرد. او که از نتایج درمان هیجان زده بود، گلوتاتیون را یک درمان واقعاً معجزه آسا نامید.

او استدلال می کند که حتی پس از یک دوز واحد گلوتاتیون “بیماران بهبود سریعی را تجربه می کنند، اغلب به سرعت 15 دقیقه پس از درمان”.

با این درمان او به پیشرفت های قابل توجهی در کاهش سفتی، افزایش تحرک، بهبود گفتار، بهبود خلق و خو و کاهش لرزش دست یافت.

او ادعا می کند که برخی از بیمارانش که قبلا روی ویلچر بودند، پس از چند درمان با گلوتاتیون شروع به راه رفتن کردند. بیمارانی که به دلیل بیماری پارکینسون چهره‌شان بی‌حال بود، دوباره خندیدند.

به گفته دکتر پرلموتر، این بیماران به معنای واقعی کلمه به زندگی بازگردانده شدند.

جالب توجه است که گلوتاتیون درمانی در ترکیب با L-dopa نتایج بسیار خوبی را به همراه دارد و به بیماران این امکان را می دهد تا دوزهای کمتری از داروهای معمولی را که برای نیم قرن تجویز شده اند، مصرف کنند.

نسل جدید گلوتاتیون

تا همین اواخر، گلوتاتیون را نمی‌توانست به صورت خوراکی، بلکه فقط به صورت تزریقی تجویز کند، زیرا قبل از رسیدن به جریان خون در معده هضم می‌شود.

فناوری گلوتاتیون لیپوزومی که اخیراً توسعه یافته است، مولکول‌های GSH را قادر می‌سازد تا در کره‌های کوچکی با اندازه نانومتر، به اصطلاح لیپوزوم‌ها، قرار بگیرند که به راحتی توسط بدن جذب می‌شوند (نام داروی گلوتاتیون Lipoceutical است).

مطالعات روی انسان نشان داده است که بیش از 90 درصد گلوتاتیون لیپوسئوتیکال در سلول ها جذب می شود.

دوز توصیه شده برای اهداف درمانی 1.5 قاشق چایخوری یا حدود 650 میلی گرم دو بار در روز به مدت 7-10 روز است.

پس از آن، دوز ممکن است به 1 قاشق چایخوری در روز (حدود 430 میلی گرم) یا طبق دستور پزشک کاهش یابد.

داده‌های مربوط به ترکیب محصول حاوی گلوتاتیون لیپوزومی را می‌توانید در [url=http://www.gshnow.com/lipoglut.htm]http://www.gshnow.com/lipoglut.htm[/url] پیدا کنید.

به نفع صنعت داروسازی نیست

با توجه به موفقیت بزرگ درمان بیماری پارکینسون با گلوتاتیون، از سال 2004، حدود 1000 پزشک در ایالات متحده شروع به تجویز این نوع درمان کردند.

از آنجایی که گلوتاتیون چنین نتایج عالی را نشان داد، یک سوال منطقی مطرح می شود: چرا درمان با گلوتاتیون بخشی از درمان استاندارد (متعارف) بیماری پارکینسون نیست؟

به گفته دکتر پرلموتر، دو دلیل احتمالی وجود دارد. اولاً، گلوتاتیون یک ماده طبیعی است، به این معنی که نمی توان آن را ثبت اختراع کرد و نمی توان آن را منحصراً توسط هیچ شرکت دارویی یا شرکتی در اختیار داشت.

بنابراین، هیچ کس برای مقالاتی که در مجلات پزشکی منتشر می شود و به مردم در مورد مزایای این درمان ها اطلاع می دهد، هزینه نمی پردازد.

افراد علاقه مند باید راه خود را برای یافتن چیزی در مورد آن پیدا کنند.

ثانیاً، طب معمولی تمایلی به در نظر گرفتن هیچ درمانی ندارد که با استانداردهای سختگیرانه آن، مانند معیارهای مطالعه دوسوکور و کنترل دارونما مطابقت نداشته باشد، و چنین تحقیقاتی نیازمند میلیون ها دلار سرمایه گذاری است.

با این حال، در ایالات متحده، FDA پروتکل Perlmutter را برای درمان گلوتاتیون تایید کرده است.