رمز و راز بازدیدکننده بین ستاره‌ای «اوموآموا» پیچیده‌تر می‌شود

رمز و راز بازدیدکننده بین ستاره‌ای «اوموآموا» پیچیده‌تر می‌شود

یکی از همکارانم زمانی اشاره کرد که هر روز صبح یک صف طولانی از مشتریان وجود دارد که از یک نانوایی معروف پاریس به خیابان می آیند. او گفت: «ای کاش کسی منتظر مقالات علمی من بود به همان اندازه که پاریسی ها مشتاقانه منتظر نان باگت خود هستند.

با این حال، یک استثنا برای این آرزو وجود دارد. این شامل شواهد علمی تازه ای است که نشان می دهد ما تنها گونه های هوشمند در کیهان نیستیم.

اخیراً دو منبع برای چنین شواهدی وجود داشته است.

ابتدا، جسم بین ستاره ای کشف شده در سال 2017، “Oumuamua” استنباط شد که شکلی تخت دارد و به نظر می رسد که از خورشید دور شده است، گویی یک بادبان نورانی است. این “پنکیک” هر هشت ساعت یک بار غلت می خورد و از حالت نادر استاندارد محلی استراحت نشأت می گرفت – که میانگین حرکت همه ستارگان در مجاورت خورشید است.

دوم، پنتاگون در شرف ارائه گزارشی به کنگره است مبنی بر اینکه برخی از پدیده های هوایی ناشناس (UAP) واقعی هستند اما ماهیت آنها ناشناخته است. اگر UAP از چین یا روسیه سرچشمه می گرفت و یک خطر امنیت ملی بود، وجود آنها هرگز برای عموم آشکار نمی شد. از این رو، منطقی است که نتیجه بگیریم که دولت ایالات متحده معتقد است که برخی از این اشیاء منشأ انسانی ندارند. این دو احتمال باقی می‌گذارد: یا UAP پدیده‌های زمینی طبیعی هستند یا منشأ آن‌ها فرازمینی است. هر دو احتمال حاکی از چیز جدید و جالبی است که قبلاً نمی دانستیم. بنابراین، مطالعه UAP باید از محل صحبت مدیران و سیاستمداران امنیت ملی به عرصه علمی که توسط دانشمندان و نه مقامات دولتی مورد مطالعه قرار می‌گیرد، تغییر کند.

بسیاری یا حتی بیشتر UAP ها ممکن است پدیده های طبیعی باشند. اما حتی اگر یکی از آنها فرازمینی باشد، آیا ممکن است ارتباطی با ‘Oumuamua’ وجود داشته باشد؟

فراوانی استنباط شده از اجسام Oumuamua مانند اگر منشأ کاملاً طبیعی داشته باشند به طور غیرمنطقی زیاد است. با آمایا مورو-مارتین و اد ترنر، در سال 2009 مقاله ای نوشتم که در آن تعداد سنگ های بین ستاره ای را بر اساس آنچه درباره منظومه شمسی شناخته شده است محاسبه کردم و با فرض اینکه این سنگ ها از منظومه های سیاره ای مشابهی که به دور ستارگان دیگر می چرخند به بیرون پرتاب شده اند. جمعیت اجرام مورد نیاز برای توضیح کشف Oumuamua از تعداد مورد انتظار سنگ‌های بین‌ستاره‌ای در واحد حجم بر حسب قدر بیشتر است. در واقع، اگر در مسیرهای تصادفی با احتمال مساوی حرکت در همه جهات توزیع شده باشند، در هر زمان باید یک چهار میلیارد جرم اوموآموآمانند در منظومه شمسی وجود داشته باشد.
اما اگر Oumuamua یک شی مصنوعی در یک ماموریت هدفمند به سمت خورشید باشد که هدف آن جمع آوری داده ها از منطقه قابل سکونت در نزدیکی زمین است، این عدد معقول است. حتی ممکن است تعجب کنیم که آیا Oumuamua ممکن است داده‌هایی را از کاوشگرهایی که قبلاً روی زمین پاشیده شده بودند بازیابی کند. در چنین حالتی، شکل نازک و مسطح Oumuamua می توانست مانند یک گیرنده باشد. از این رو، Oumuamua توسط نور خورشید نه به منظور نیروی محرکه بلکه به عنوان محصول جانبی شکل تخت نازک آن تحت فشار قرار گرفت. فشار مشابهی با انعکاس نور خورشید بدون دنباله دنباله دار، ویژگی های تقویت کننده موشک مصنوعی بود که در سال 2020 توسط همان تلسکوپ Pan-STARRS شناسایی شد که “Oumuamua” را کشف کرد. این جسم مصنوعی به نام 2020 SO برای یک بادبان خورشیدی طراحی نشده بود، بلکه دارای دیواره‌های نازک با نسبت سطح به جرم بزرگ برای هدفی متفاوت بود.
در این زمان، احتمال فرازمینی بودن هر UAP بسیار حدس و گمان است. اما اگر این امکان را برای سرگرمی سرگرم کنیم، آنگاه حرکت غلتشی Oumuamua می‌تواند به طور بالقوه برای اسکن سیگنال‌ها از همه جهت‌های مشاهده باشد. سلف Oumuamua می‌توانست سفینه‌ای باشد که کاوشگرهای کوچکی را بدون توجه به جو زمین می‌ریزد، زیرا قبل از شروع عملیات Pan-STARRS از آن بازدید کرده است. در طول این خط تخیلی استدلال، اوموآموآ می توانست به گونه ای ترتیب دهد که از استاندارد محلی بی طرف استراحت، که به عنوان «پارکینگ کهکشانی» محلی عمل می کند، ظاهر شود، به طوری که منشا آن ناشناخته باقی بماند.

اما به جای تعجب در مورد سناریوهای احتمالی، ما باید داده های علمی بهتری را جمع آوری کنیم و ماهیت UAP را روشن کنیم. این را می توان با استقرار دوربین های پیشرفته بر روی تلسکوپ های میدان وسیعی که آسمان را رصد می کنند انجام داد. آسمان طبقه بندی نشده است. فقط حسگرهای دولتی هستند. با جستجوی پدیده‌های غیرمعمول در همان مکان‌های جغرافیایی که گزارش‌های UAP از آنجا آمده‌اند، دانشمندان می‌توانند با تجزیه و تحلیل شفاف داده‌های باز این راز را روشن کنند.

همانطور که در کتاب اخیرم فرازمینی اشاره شد، من از داستان های علمی تخیلی لذت نمی برم زیرا خطوط داستان اغلب قوانین فیزیک را نقض می کنند. اما ما باید نسبت به این احتمال که علم روزی واقعیتی را که قبلاً تخیلی تلقی می شد، آشکار کند، باز باشیم.